Yavuz Çetin.

İlk yazıma; dahası doğru düzgün olan ilk yazıma, doğru düzgün bi' adamı yazayım dedim. İyi de ettim. Hayatından birkaç kuple bildiğim sevgili Yavuz Çetin.

Hilmi Yavuz Çetin, bence Türkiye'nin en iyi gitaristi. Ve çoğu kişinin de böyle düşündüğüne yüzde yüz eminim efenim. Maalesef kendisini çok erken kaybetmiş olduğumuz bir gerçek. Ama güzel şeylerin çoğu hemencecik bitmez mi zaten? Kendisi, güzel enstürmanlarımız olan cura ve bağlama ile müziğe atıldı. Ölümünden önce, beş sene kadar MFÖ'nün gitaristliğini üstlendi. Ve geçen gün 98 Parkorman MFÖ konser kayıtlarını bulup, dinledim. Anlıyorsunuz gitarın farkını, sololardaki şahlanmaları. Birsürü grupta yer aldı kendisi ve birçok sanatçıyla çalıştı. Son olarak Blue Blues Band'de yer aldı.

92 yılında Didem Mandabaş ile evlendi ve bir oğlu oldu: Yavuzcan. 96 yılında eşi Didem'le boşandılar. Biz 15 Ağustos 2001 akşam saatlerinde Yavuz Çetin'i kaybettik. Zaten ağır depresyon teşhisi konulan adam, gece gündüz çalışıyordu. Gitmeden önce çıkarmayı düşündüğü albümdeki şarkıları da adeta "Ben gidiyorum." demekte zaten. (bkz: Yaşamak İstemem, Kurtar beni) İki albümü vardı; biri "İlk" diğeriyse "Satılık". Köşe bucak arayıp "İlk" i bulamamak beni üzüyor tabii. Her neyse Yavuz Abimiz, dertlerine devayı Boğaz Köprüsü'nde bulmuştur.

Şimdilerde Blues'u yeni keşfeden gençler (bkz: hamboga da bunlardan biridir) ve eskiler; "Yavuz'suz Blues olmaz" derler. Ha bir de oğluyla iletişime geçmeye çalışmayın. Zira, kendisi pek umursamıyor bizleri.


İşte beledir Yavuz Çetin. Elimden geldiğince ciddi ve güzel yazmaya çalıştım. Esen Kalın.